Ayten

Ne zaman İstiklâl'de yürüsem,

Markiz Pastanesi düşer aklıma,

Sonra Ayten'i düşünürüm.

Ellerim ceplerime gider, gözlerim uzaklara dalar ve içime bir 'Ümit Yaşar Oğuzcan' dolar.

Ne zaman içine girsem; gözlerim Ayten'i arar.

Ne yediğimin anlamı kalır bana, ne o an yaşadığımın.

Acaba hangisindeydi masaların?

Acaba Ayten'i nasıl vurdular?

-

Ben pek çok şiiri bilirim ezbere. Pek çok aşka şahit olurum şiirlerle. Ama şairin dediği gibi çok başkadır Ayten'in yeri..

"...Başka kadını övmeyin yanımda gücenirim,

Ayten'i övecekseniz,

Ne âlâ oturabilirsiniz..."

-

Ne zaman İstiklâl'e düşse yolum, kendimi Markiz Pastanesi'nde bulurum.

Zaman durur, herkes kaybolur.

Ben ezbere bildiğim şiiri okurum,

Ayten başkasının olur,

Şair sevdiğini vurur..

Tam da o an düşünürüm.

Ayten bilseydi bu kadar sevildiğini,

Bilseydi "Milyon Kere Ayten" şiirini,

Kirletir miydi başkasına giderek yüreğini?

Şair olmanın gereği miydi kavuşamamak?

Ayten'e mi özgüydü şiir olmak?

-

Ne zaman Markiz Pastanesi'ne düşse yolum, 'Ümit Yaşar Oğuzcan'  olurum.

Önce Ayten'e aşık olurum.

Sonra da O'nu vururum.