devrilmeyen cümleler

..uzun zamandır kimseye anlatamamanın belimi büken yüklerinden kurtulurcasına, bardaktan boşanırcasına ve de sağanak bir yağmur kızgın toprakla buluşurcasına hem ferahlatıp hem de ürpertircesine sana, en çok da beni ben olduğum şekliyle anlayan sana, durmadan ve dinlenmeden; onu, beni yerle bir eden, virane eden onu bir kez fakat tastamam anlatmak, tek fakat milyonlarcasına bedel şekliyle anlatmak istiyorum.

defalarca kez yazmak istedim bunları sana, defalarca kez tam da bu satırda yutkunup kaldım. vazgeçtim, kağıdı buruşturdum attım ama onu buruşturup atamadım, katlayıp kaldırdım. çerçeve yaptım içime astım. ne vakit yazmak hasıl oldu bu satırları ne vakit anlatmak isyanı şaha kalktı içimde yeniden katını açtım özenle. kabuk bağlamasına yaralarımın, tozlanıp kaybolmasına anılarımın en çok ve en acımasızca ben izin vermedim. şimdi yeniden kağıt kesiği acıların beynimde zonklayan ızdırabıyla yazmak niyetindeyim bundan sonraki satırları..

Seni Sevmek

Seni sevmek,

Deniz olmak sanki ılık yaz akşamlarında.

Seni sevmek,

Rüzgar olmak bir sahil kasabasında.

*

Deniz yoksa martı benim

Deniz varsa martı sen.

*Rumeysa Milli'ye. Çiçeğim. İyi ki doğdu şiiri.

..

Baba bir kere gel

Sökercesine çınarları yerinden

Devirircesine sehpaları

Yıkarcasına bütün dağları

Bir kere gel baba

Bul beni duvar diplerinde

Bul beni kapıların ardında

Bul beni günün karanlığında

Bir kere gel baba

Masallardaki devler gibi gel

Huzurla uyunan evler gibi gel

Baba bir kere gel

Tut elimden ayağa kalkayım

Uçurtmamı bir kez seninle yapayım

Sen önden yürü ben arkandan koşayım

Baba bir kere gel

Serçe parmağından tutayım

Başımı kaldırıp yüzüne bakayım

Sen gülümseyince bacağına sarılayım

N'olur baba

Bir kere gel

Görsünler

Babası gerçekten kahramanmış desinler

Bir kere gel baba

Yıllar geçti

Ben büyümedim hala.

Sen bir kere gel

Sonra yıkılsın dünya.

Aynı değilsiniz

Sabahattin Ali'nin canı Aliye ruhu Filiz
ve bir mektup yazmayan siz
Aynı mısınız?
Bence değilsiniz.

üzülenler için

Bizi kim üzdü böyle? Gözlerimizdeki bu buğu niye?

Fatma teyze mi kızdı kayısı ağacına tırmandık diye? Gazoz şişesini düşürdük diye bakkal amca mı? Topunu patlattığımız şişman Rıza mı?

Kim üzdü?

Annemiz mi kızdı üstümüzü çamur ettik diye? Yoksa akşam ezanından sonra mı gittik yine eve? Seksek çizgisine mi bastık mızmız kızların? Dallarına mı takıldı uçurtmamız ağaçların?

Bizi kim üzdü böyle?

Lokum mu kalmadı bisküvi arasına? Bisikletimiz mi satıldı yok pahasına? Gol mü yedik yoksa toprak sahada? Yenildik mi diğer mahallenin toraman çocuklarına?

Yağ satarım bal satarım dedik de satamadık mı? Kovalandık da kaçamadık mı? Çanak çömlek mi patladı? 

Bunlardan daha fiyakalı derdimiz mi vardı?

Boşversek ya, anlayan anladı.

ultimatom

bekleyişlerin vadesi doldu

sen gideli hayli oldu

ah içimin oyuğu

ah benim ince sızım

tüm şairlerin geçtiği kapıdayım

ya kendini hatırlat

ya da bırak unutayım

• 
  

Nicedir

Hangi kitabı açsam sen,
Hangi şiiri okusam sen,
Çiçek olup açsam,
Kuş olup uçsam,
Su olup taşsam,
Sen.


Nicedir düşünüyorum;
seni kendime ilikleyince
neden üşümüyorum?

05:24 şiiri

Gitmesine inanamadım bir türlü.
Zamanın böyle alelacele akmasına, inanamadım.


Dönmeyişini anlayamadım bir türlü.
Beni böyle alelade bırakmasını, anlayamadım.


Onsuzluğa alışamadım bir türlü.
Kör oldum.
Sonsuzluğa karışamadım bir türlü.
Kor oldum.

yara

Yarası büyük olanın ibrahim, acısı çok; yarası derin olanın sızısı ince olur. Şarabı doldur da gel şöyle karşıma otur.

ibrahim uzun zaman oldu iki kelam etmeyeli seninle. yolun düşmez oldu içime. halbuki yerim yurdum belli. yolum belli, sonum belli.

ah be ibrahim. yarası çok olanın güneşi doğmaz dediler inanayım mı? sokağı çıkmaz olur dediler, ağrısı bitmez olur. sen söyle, doğru mudur?

yaralar iyileşmez mi ibrahim? geçmez mi sızısı? hep mi bizi bulacak aşkın en belalısı? hep mi bizim kıracaklar kadehimizi, hep mi sökecekler içimizi?

ibrahim. uçurtma uçurmadık diye evvelinde, gökyüzü vermeyecekler mi şimdi bize? şiir okumadık diye düğüm düğüm mü olacak boğazımız?

hep mi ıssız kalacak sokağımız, hep mi kimsesiz kalacak durağımız?

ah be ibrahim, acısı geçmiyor bazı izlerin.
acısı geçmiyor bizlerin.

her akşam aynı saatte

Izdırap yükü omuzlarımda diyordu, boynu büküklüğünü anlatırken. Oldu olası konuşmazdı dertlerinden. Sormadıkça söylemezdi. Zamansız ölülerin anıları kaplamıştı her yeri. Eski mobilyalar, tozlu pencere, saksıda kurumuş çiçek, duvardaki çerçeve. Her akşam bu saatlerde bir plak seçerdi. Her akşam bu saatlerde rakısını sek içerdi. Batmak üzere olan güneş bir perde gibi örtüyordu odanın içini ve odanın içiyle kendi içini. Gündüzün kalabalığı, hınca-hınç oluşu kayboluyordu gece olurken. Her akşam aynı saatte anımsıyordu onu. Aynı koltuğa oturuyordu onunla, aynı şişeden aynı rakıyı dolduruyordu. Zihninin zamana yenik düşmesine imkan vermemek içindi tüm bu tekrarlar. Onu, her akşam aynı saatte bu yüzdendi misafir edişi. Aslına bakılırsa oldu olası sevmezdi olmayan bir şeyi var etmeyi; sevmezdi hiç, giden birini gitmemiş farzetmeyi. Bunca sevmeyişine rağmen batağına düşmüş kötü bir alışkanlık gibi her akşam aynı saatte tekrar ediyordu bu ritueli.

Her akşam aynı saatte rakısı sek, kendisi tek kalıyordu.

Giden mi? Elbet dönmüyordu.

(S)EN

Sen sevildiğin için güzelsin bu kadar,

Ben sevilmediğim için çirkinim.

Sen, bir deli martısın Boğaziçi'nde

Ben, Ankara'da garip bir serçeyim.

Senin omzuna dökülür saçların

Ben yollara düşerim

Sen ne zaman kızsan rüzgara

Ben uçurtmalara küserim.

Sen bir şarapsın kırmızı

Ben içine buz atılmış susuz bir rakı

Sen sokağın başı

Ben sokağın çıkmazı

Ah, içimin oyuğu

Ah, içimdeki ince sızı.

Yolumuz ayrı

Bundan gayrı

İçimin Oyuğu

Kısa şiirleri sevdim oldum olası

Devrik ve eksik cümleleri

Saçlarını sevdim en çok

Bir de kirpik diplerini

Geçtiğin sokakları sevdim

Beklediğin durakları

Martılarını sevdim vapurlarının

Bir de saçlarını okşayan rüzgarları

İnce kitapları sevdim

Uzun öyküleri

Sana yazılan şiirleri 

Bir de sana dairleri

Ah benim ince sızım

Ah içimin oyuğu

Bir seni

Bir de İstanbul'un akşamüstülerini

bilmediniz.

Sormadınız hiç.

Dinlemediniz.

Sormadınız,

Hiç bilmediniz.

*

Babalarıyla uçurtma uçuran çocuklar 

ve 

biz.

Aynı değiliz.

Lacivert İstasyon (II. Bölüm)

Pencerenin buğusunu sildi yamalı ceketinin epey yıpranmış dirseğiyle. Kompartımanın içine hapsolmuş gibi hissetti bir an. Kulaklarında uğulduyordu rayların tiz sesi. Devasa bir gürültü oluyordu sanki, giderek büyüyordu. Zihnini sarıyor oluşuna engel olmaya gücü yetmedi. Belki de böylesi uğultu kendini dinlemekten daha yeğdi.



Bir duvara çivi çakar gibi bu kompartımanın dışında, hiç bilmediği, gidip görmediği bir yerde sabitlemek istiyordu zihnini. Mıhlanıp kalmak istiyordu sonsuza dek. Kendi kalabalığında tek başına kalmak, herkes de her şey de sadece kendisi olmak istiyordu.



Büyüyünce ne olmak istersin diye sorsalardı gençliğinde, yeni doğmuş bir bebek olmak isterdi belki de. Unuttum diyebilmenin, hatırlamıyor olmanın birtakım sızılara faydasız olduğunu bilyordu elbet. "Yeni doğmuş bir bebek, ne muhteşem bir buluş!" diye geçirdi aklından. Tanrıya teşekkür etti bu harikulade buluş için. Dua etmeyi bilmezdi. İstemekle var edilmeyeceğini, inanmakla yok olunmayacağını epey zaman önce öğrenmişti. Tanrıyla olan bağı teşekkürlerden ibaretti. Gökyüzünün mavi oluşuna teşekkür etmişti bir keresinde. Bir keresinde de güneşin ses çıkartmadan doğuyor oluşuna. Bir uçurtma için teşekkür etmişti küçük bir çocukken sonra bir ağaca takılmıştı uçurtma. Teşekkür etmek için acele etmemesi gerektiğini o gün öğrenmişti. O bilmiyordu ama bunu Tanrı öğretmişti. Ne zaman hatırlasa o günü hep böyle geçirirdi zihninden.

Pencerenin buğusu ceketinin kolunu ıslatmıştı adamakıllı. Üşümek ile irkilmek arası bir hisle kompartımana döndü. Karşısında oturuyor oluşuna ve son bir saattir aynı anda tutuklu kalmış olmasına kaşlarını çatarak şaşırdı.



Penceredeki su buğusuna baktı önce. Sonra ıslanan koluna. Yanında oluşuna inanmak istercesine bir kez daha ona baktı.



Bir trene binmek ile o trenden inmek aynı anda olamazdı. Gitmekle kalmanın son bulmadığını gitmeden anlayamazdı.

bir ah ki içimde!

giden dönmez diye bir şey yok ibrahim,

en çok da giden dönmeli.

haklısın ibrahim

milyon kere haklısın.

en çok da sen haklısın.

hatırlanmak, hatırlatmayı gerektirmemeli.

o kadar haklısın ki,

bilmemeli seven insan

unutmayı bilmemeli.

“seni hatırladım.” demek, “unuttum.” demektir ibrahim.

“unuttum.” demek de hatırlamak.

sence hangisi doğru?

hangisine doğru inanmak?

hatırladım derken unutmasına mı yanayım?

unuttum derken hatırlamasına mı yanayım?

ah ibrahim

ben neden hep ondan yanayım?

ibrahim içimde bir oyuk

kimi sevsem kaybediyorum.

ibrahim içim yangın

kime dokunsam alev alev.

içimde depremler ibrahim

neyi yapsam yerle bir.

bir ah ki içimde!

bir Allah biliyor, bir de sen bil.

Leyla

Leyla, Mecnun'muş,

Mecnun da Leyla.

sen hiçbirisin,

ben ikisiyim

aynı anda.

Kuşlanmak

ben bir kuş olsaydım,

suyun üzerinde uçardım en çok.

göğe gererdim göğsümü.

rüzgara bırakırdım kendimi.

bir kuş olsaydım,

hiçbir ağaca konmazdım.

hiçbir dalda durmazdım.

hangi kuş, neredeyse,

ben hiç orada olmazdım.

uçardım boyuna

uçardım

uçardım

eğer ben bir kuş olsaydım 

hiç durmazdım

uçardım

çok üzgünüm.

kuş olmadığım için çok üzgünüm.